«Η μητέρα μου νόμιζε ότι είμαι η υπεύθυνη που τη φροντίζει,. Σου λέει, αφού αυτή με ντύνει, με ταϊζει, με κάνει μπάνιο, με φροντίζει, είναι η υπεύθυνη και ρώταγε πότε θα πάει σπίτι της. Είναι δύσκολα έως δραματικά»
ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ: Όλα τα νέα των celebrities με ένα κλικ στο #CelebrityNewsCyprus
Μια εξομολογητική συνέντευξη παραχώρησε η Σόφη Ζαννίνου στον Μιχάλη Κεφαλογιάννη και την εκπομπή #ΖωKαλά στον #ΣΚΑΪ.
Η καταξιωμένη ηθοποιός και τραγουδίστρια, γνωστή για την πολυετή καριέρα της στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, μίλησε με ειλικρίνεια για τον τρόπο που βλέπει τα τελευταία χρόνια της ζωής της, τη σκέψη της να ζήσει σε οίκο ευγηρίας αλλά και για τη βαθιά στιγμή του αποχαιρετισμού της μητέρας της. Έχει μία κόρη, τη Φιόνα Τζαβάρα.
Η Σόφη Ζαννίνου έχει αναφερθεί και σε ευαίσθητα ζητήματα, όπως η μάχη της μητέρας της με την άνοια και οι καταγγελίες στον χώρο του θεάτρου.
Έχει μιλήσει ανοιχτά για τη ζωή της, συμπεριλαμβανομένων των εμπειριών της από τα μπουλούκια, όπου μεγάλωσε λόγω της δουλειάς των γονιών της, και για τη σχέση της με τον πατέρα της, ο οποίος την μεγάλωσε με αυστηρό τρόπο.
Θα πάμε παρέα να βρούμε έναν πολύ ωραίο οίκο ευγηρίας.
Πάντως εγώ έχω πει το εξής στην κόρη μου. “Όσο θα είμαι εντάξει, μόλις όμως αρχίσω και χάνει λίγο το γρανάζι… θα πάμε παρέα να βρούμε έναν πολύ ωραίο οίκο ευγηρίας, να μ’ αρέσει και θα πάω εκεί”. Όχι, όταν πια τα έχω χάσει, όταν θα είμαι στον δρόμο.
Πέρασα από το δίλημμα του αν η μητέρα μου θα έπρεπε να πάει σε μια μονάδα φροντίδας ή να μείνω σπίτι και να τη φροντίζω εγώ. Αποφάσισα ότι δε μπορώ να τη στείλω σε μια μονάδα, και θα είμαι δίπλα της όσο καιρό χρειαστεί.
Στη συνέχεια, η Σόφη Ζαννίνου αποκάλυψε ότι η μητέρα της θεωρούσε ότι εκείνη ήταν η υπεύθυνη που τη φρόντιζε, κάτι που για την ίδια ήταν δραματικό αλλά προσπαθούσε να το διαχειριστεί.
«Η περιπέτεια της μητέρας μου ξεκίνησε με αλτσχάιμερ. Πριν από αυτό, ανακαλύψαμε ότι η γυναίκα είχε και νευρική ανορεξία και ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες έλεγε, “ωχ, το μαρτύριο του φαγητού”. Δεν ήθελε να φάει καθόλου. Μεταχειριζόμουν με γλυκό και αυστηρό τρόπο τα πάντα, γιατί έπρεπε να φάει γιατί έπαιρνε πάρα πολλά φάρμακα, έκανε εισπνοές τρεις φορές τη μέρα. Έπρεπε να φάει.
Είχα μεταφέρει το κρεβάτι μου δίπλα στη μητέρα μου. Υπήρχαν βράδια που ένιωθα ότι τα πράγματα ήταν επικίνδυνα. Είχε λοιπόν ένα πτυσσόμενο ντιβανάκι και όταν την ένιωθα κάπως, το έβαζα δίπλα της και κοιμόμουν εκεί γιατί φοβόμουν το απροσδόκητο. Ήταν συνειδητή η επιλογή να την κρατήσω στο σπίτι. Μου πέρασε από το μυαλό να την πάω σε μια μονάδα φροντίδας, όμως επειδή ήταν καλλιτέχνης, πολύ ευαίσθητος άνθρωπος και πάντα πολύ προστατευμένη από τον πατέρα μου και μετέπειτα από μένα, σκέφτηκα ότι θα νιώσει πάρα πολύ άσχημα σε έναν καινούργιο χώρο που δε ξέρει ανθρώπους.
Έτσι αποφάσισα να μείνω εγώ δίπλα της για όσο χρειαστεί. Από τη δουλειά μου χάθηκα εντελώς εκείνη την περίοδο. Ήμουν μόνη μου σε αυτό. Με βοήθησε η κόρη μου όσο μπορούσε. Μέναμε οι τρεις μας… Ρώταγα τη μητέρα μου ποιά είμαι και μου έλεγε, “η υπεύθυνη”. Σου λέει, αφού αυτή με ντύνει, με ταϊζει, με κάνει μπάνιο, με φροντίζει, είναι η υπεύθυνη και ρώταγε πότε θα πάει σπίτι της. Είναι δύσκολα έως δραματικά.
Με τον δικό της χαρακτηριστικό τρόπο, η Σόφη Ζαννίνου εξήγησε πως βλέπει με ψυχραιμία και χιούμορ το πέρασμα του χρόνου, δίνοντας το παράδειγμα μιας γυναίκας που συμφιλιώνεται με κάθε στάδιο της ζωής.
Τύψεις δεν είχα όταν έφυγε από τη ζωή η μητέρα μου. Ήμουν ευχαριστημένη και “έφυγε” στα χέρια μου. Στα χέρια τα δικά μου και της κόρης μου. Δηλαδή ξεψύχησε στα χέρια μας.
Τύψεις όχι, δεν έχω γιατί ήμουν ευχαριστημένη από τον εαυτό μου. Ότι έκανα δηλαδή αυτό που έπρεπε. Όχι, δεν είχα τύψεις.
