Ο απανταχού Ελληνισμός αποχαιρετά τον θρυλικό «Νιόνιο» - Το τελευταίο αντίο στον Διονύση Σαββόπουλο

Η Ελλάδα αποχαιρετάει τον σπουδαιότερο Έλληνα καλλιτέχνη… Ποιητή, συνθέτη, ερμηνευτή και πάνω απ’ όλα δάσκαλο, ειδικά σε εμάς τους τραγουδοποιούς.

Αλλά πιστεύω ότι η Ελλάδα αποχαιρετάει τον παππού της που της έλεγε τα παραμύθια. Μας αφήνει πίσω έναν τεράστιο πλούτο και τον ευχαριστούμε όλοι γι’ αυτό

Στην περίπτωση του Διονύση Σαββόπουλου δεν ισχύει η λαϊκή ρήση «ουδείς αναντικατάστατος. 

Ο Διονύσης Σαββόπουλος υπήρξε μοναδικός γι' αυτό και θα παραμείνει αναντικατάστατος

Τον αγαπούσε πολύ ο κόσμος και δικαιολογημένα γιατί ήταν ένας αυθεντικός άνθρωπος, μια προσωπικότητα έντονη και πληθωρική. Άφηνε το στίγμα του παντού. Άκουσα που τον είπατε παραμυθά και θα συμφωνήσω. Τα προγράμματα που έστηνε ήταν μοναδικά. Είχε έναν πολύ ωραίο τρόπο να διηγείται.

Επίσης εγώ προσωπικά απολάμβανα να συζητώ μαζί του γιατί ήταν ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος και έκανε πολύ έτσι εύστοχες παρατηρήσεις. Ό,τι μου έλεγε το ρουφούσα, το άκουγα προσεκτικά γιατί τότε ήμουν και εγώ οπότε ήταν πολύ έντονη η επαφή μαζί του.

Τα προγράμματά του τα διάνθιζε με ιστορίες ανάμεσα στα τραγούδια και είχε πολύ ενδιαφέρον αυτό. Γινόντουσαν τα προγράμματά του μαγικά. Δημιουργούσε μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα. Ήταν ένας μάγος της σκηνής. Μέσα μου τον κρατώ σαν έναν άνθρωπο που είχε το θάρρος της γνώμης του. Ήταν μοναδικός και θεωρώ ότι ήταν ποιητής. Τα τραγούδια του, δηλαδή είναι ποιήματα στιχουργικά.

Ένας άνθρωπος ζωντανός. Δηλαδή τις αλλαγές του και την εσωτερική του πορεία δεν δίσταζε να την εξομολογηθεί στον κόσμο. Νομίζω πως έζησε μια πλούσια ζωή. Αγαπούσε την οικογένειά του, όπως είπατε, την προστάτευσε από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Είχε καλούς και φίλους για πολλά χρόνια. Εύχομαι η ψυχή του να αναπαυθεί και να βρει εκεί πάνω που πήγε όλους τους αγαπημένους του που είχαν φύγει από τη ζωή.

Ήταν μεγάλη και τολμηρή η ζωή του και όλοι είμαστε θλιμμένοι σήμερα που χαιρετούμε, γιατί ο καθένας έχει πολλά να πει για τον Διονύσιο. Ήταν πληθωρικός άνθρωπος και στη μουσική και στη συμπεριφορά του. Εγώ είχα την τύχη να ξεκινήσω ως νεαρή τραγουδίστρια σε εκείνα τα χρόνια στην Πάτρα, όπου είπε ο Μίλτος. Σε δύο, σε δύο χειμώνες μπόρεσα και πήρα δίπλα του μια σπουδή που με οδήγησε σε όλη την υπόλοιπη διαδρομή μου. Πίστεψα ότι αυτός είναι ο τρόπος, όχι να έχει κανείς τη μεγάλη φωνή, τη σπουδαία φωνή, αλλά το να είναι χαρισματικός τραγουδιστής. Ήταν γεννημένος τραγουδιστής χωρίς φωνή, αλλά ο παλμός του και η αγάπη του για το τραγούδι τον έκανε τραγουδιστή. Είχε παλμό τόσο δυνατό στο τραγούδι του που μπορούσε να παρασύρει μια ολόκληρη συμφωνική στον δικό του παλμό. Ήταν αυτό που μας χάρισε. Ασφαλώς η ποίησή του, αλλά όλος, όλη του η παρουσία σε όλα αυτά τα χρόνια είναι η αισθητική που ανέβασε στον χώρο της μουσικής του τραγουδιού μας. Έχει επηρεάσει πάρα πολύ κι όχι μόνο την γενιά μας, όλες τις γενιές, γιατί αγαπήθηκε και από νεότερους ανθρώπους από την ηλικία μας. Οι νέοι σήμερα ξέρουν ποιος είναι ο Σαββόπουλος, ενώ δεν ξέρουν για όλους εμάς. Όλη η γενιά των νέων δεν θυμούνται ακριβώς.

Γιατί στην τέχνη του ήταν αληθινός. Ήταν ονειροπαρμένος θα έλεγα εγώ. Εγώ δεν τον έζησα πολύ γιατί χώρισαν κάναμε δύο συγκροτήματα ξεχωριστά και πήραμε καθένας την πορεία του και έτσι δεν παίξαμε λίγο στο Κύτταρο και μετά πήραμε άλλους δρόμους, αλλά έχει καθορίσει και τη δική μου πορεία στο τραγούδι ο Διονύσης. Ήταν σημείο αναφοράς και θα έλεγα για όλους, σε κάθε είδος. Και οι λαϊκοί τον ήξεραν και νοερά συμβουλεύονταν την γνώμη του. Πάντα μας απασχολούσε τι θα έλεγε για αυτή την κίνηση, τη μουσική. Ήταν το φίλτρο, θα μπορούσαμε να πούμε στο χώρο της μουσικής. Είναι μεγάλο το κενό που αφήνει. Άφησε όμως και πολλούς άξιους ανθρώπους να συνεχίζουν. Και στη γενιά του και στις νεότερες γενιές. Και πιστεύω ότι θα επηρεάζει για πολύ καιρό. Ό, τι μας χάρισε θα κρατήσει για πολύ καιρό ακόμα τα πράγματα σε μια ισορροπία η οποία έχει χαθεί βέβαια μουσικά η ισορροπία των πραγμάτων αλλά πάντα θα έχει ένα αγκαθάκι μαγικό να μας τσιμπάει και να μας λέει εδώ κάνεις λάθος, όταν το σκεφτούμε ποιητικά και μουσικά αλλά ακόμα και φωνητικά. Εγώ σας λέω ότι κέρδισα. Με το χάρισμα της φωνής που είχα, αν δεν είχα κερδίσει αυτό τον παλμό που κέρδισα από την παρουσία του, από την συνεργασία μας δυο χειμώνες στο υπόγειο, εκείνο τον μικρό χώρο. (….) Θυμάμαι στην κηδεία του Γιώργου Σεφέρη πως πεταχτήκαμε όλοι, γιατί εκείνα τα χρόνια στις μπουάτ, η ποίηση δέσποζε και αυτό μας ένωνε. Δεν ήσουν ενημερωμένος ποιητικά, δεν ήσουνα για αυτό το χώρο, που συνήθως νέοι συγκεντρώνονταν. Στην κηδεία λοιπόν του Σεφέρη, μετά από κείνη τη δήλωση που μας ένωσε τους Έλληνες, του Σεφέρη τη δήλωσή, που μέσα στη δικτατορία ένωσε όλες τις ψυχές των Ελλήνων. Ακολουθήσαμε με σινιάλα που δεν είχαμε κινητά. Τότε το σύρμα έπεσε από τη μια μπουάτ στην άλλη και μαζευτήκαμε όλοι και ακολουθήσαμε. Ήταν και μια δήλωση από τη μεριά μας, όχι μόνο αντιδικτατορική, αλλά ήταν μια δήλωση ότι ναι, υπάρχουμε και ο πολιτισμός γύρω μας και οι μνήμες μας μάς δένουν και προχωράμε μπροστά. Έχουμε να πούμε, περιμένουμε μια χαραμάδα να πεταχτούμε ψηλά.