«Με θλίβει που ακόμα δυστυχώς υπάρχουν τέτοια δείγματα. Ελπίζω όμως, και πιστεύω πραγματικά το λέω, ότι οι νέες γενιές θα φέρουν κάτι άλλο, κάτι καλύτερο»
ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ: Όλα τα νέα των celebrities με ένα κλικ στο #CelebrityNewsCyprus
Σε μια σοβαρή αποκάλυψη για ένα συμβάν που τον σημάδεψε στο παρελθόν έκανε ο ηθοποιός Θανάσης Τσαλταμπάσης.
Με αφορμή την πρεμιέρα της κωμωδίας «Όλα… Λάθος» στη Θεσσαλονίκη, ο Θανάσης Τσαλταμπάσης φιλοξενήθηκε στην εκπομπή «Ραδιοφωνική Φιλο…Σοφία» με τη Σοφία Αποστολίδου, στον #Flash.
Μάλιστα, ο δημοφιλής ηθοποιός αποκάλυψε ότι υπήρξε θύμα οπαδικής βίας κάτι που οδήγησε ακόμη και φίλους του στο νοσοκομείο.
Ο Θανάσης Τσαλταμπάσης μίλησε για τα πρώτα του βήματα στο θέατρο, τη συνεργασία του με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, την αγάπη του για τη σκηνή και την άδικη αρνητική κριτική που δέχτηκε, ενώ συγκλόνισε με την αποκάλυψη ότι υπήρξε θύμα οπαδικής βίας που οδήγησε τους φίλους του στο νοσοκομείο.
Ο αγαπημένος ηθοποιός θυμήθηκε την πρώτη του παράσταση σε ηλικία 9 ετών και την συνεργασία του με την Αλίκη Βουγιουκλάκη
Πήγαινα και κρυφοέβλεπα πρόβες στην Πινακοθήκη της Άνω Πόλης. Κάποια στιγμή ο σκηνοθέτης, ο Βασίλης Κατσίκης, με τον οποίο συνεργαστήκαμε αργότερα στον κινηματογράφο, με είδε και μου είπε “έλα, δοκίμασε”. Έπαιξα τον πρωταγωνιστικό ρόλο και από τότε δεν ξαναέφυγα από τη σκηνή
Έχω μάθει ότι γίνεται ακρόαση στο Αθήναιο. Και έκανα κοπάνα... μετά είπα θα το πω στους γονείς μου γιατί μην τους πάρουν τηλέφωνο από το σχολείο και ανησυχήσουν, να ξέρουν ότι είμαι στο θέατρο. Οι γονείς μου ήτανε πάντα πολύ βοηθητικοί και ήτανε μαζί μου σε όλο αυτό το ταξίδι από την αρχή
Εκεί [στη Μελωδία της Ευτυχίας] νιώθω ότι ο Θεός με έβαζε μέσα σε ένα όνειρο. Δηλαδή τα σκηνικά, η ατμόσφαιρα, τα κοστούμια, οι μουσικές, οι ηθοποιοί και φυσικά η Αλίκη Βουγιουκλάκη που την έβλεπα μόνο στις ταινίες και δεν πίστευα ότι θα συνυπάρξω στη σκηνή μαζί της. Ήταν κάτι που επίσης δυνάμωσε αυτό το 'θέλω να γίνω ηθοποιός'
Ο Θανάσης Τσαλταμπάσης αναφέρθηκε με συγκίνηση στη σχέση του με το θέατρο και τη μαγεία που νιώθει κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή.
Αυτό που πατάω πάνω στη σκηνή και είναι σαν να μπαίνω σε ένα παραμύθι, αυτό νομίζω είναι που με μαγεύει κάθε φορά. Και δεν έχει αλλάξει αυτό. Όσες παραστάσεις κι αν έχω παίξει, δεν φεύγει ποτέ αυτή η σπίθα της αρχής.
Ένιωσα ότι το θέατρο είναι το παραμύθι που ήθελα να ζω. Από τότε που ανέβηκα στη σκηνή, μπήκε το μικρόβιο και δεν έφυγε ποτέ
Μίλησε επίσης για την άδικη κριτική που δέχτηκε από έναν άνθρωπο που δεν είχε δει καν την παράσταση του
Μου είχε τύχει άνθρωπος να γράψει κάτι, προτού δει την παράσταση. Και μάλιστα μετά μου εξηγήθηκε κιόλας γιατί έγραψε αυτό. Γιατί ήταν ένας άνθρωπος που μου είχε ζητήσει κάποια στιγμή μια συνέντευξη. Εγώ δεν μπόρεσα και δεν του έδωσα. Δηλαδή, φανταστείτε, ένας άνθρωπος που με πήρε για συνέντευξη. Με ξαναπήρε και με ξαναπήρε τρεις φορές. Έτυχε και δεν μπόρεσα και τις τρεις. Ίσως και δεν ήθελα, αλλά ευγενικά το απέφυγα. Και αυτός ο άνθρωπος μετά έγραψε χωρίς να δει παράσταση κάτι πάρα πολύ αρνητικό.
Πόσο αλήθεια μπορεί να είναι αυτό δηλαδή; Και μόνο που δεν είδε την παράσταση, δεν ισχύει τίποτα από όσα είχε γράψει. Και δεν είναι άποψη. Γιατί τότε δεν γράφει κριτική. Ή την βλέπεις και τη ζεις και τη νιώθεις. Ή αν δεν τη δεις, δεν μπορείς να γράψεις τίποτα. Η παράσταση είναι για να τη βλέπεις ζωντανά — ούτε καν σε βίντεο ή σε αποσπάσματα στο YouTube. Η παράσταση είναι φτιαγμένη για να παίζεις ζωντανά μπροστά σε κοινό
Ο Θανάσης Τσαλταμπάσης περιέγραψε τη μοναδική φορά που «κόλλησε» πάνω στη σκηνή επί 2 λεπτά.
“Σεντόνι” έχω πάθει μία και μοναδική φορά, μάλιστα μέχρι να το πάθω αναρωτιόμουν γιατί παθαίνουνε σεντόνι, ποιοι είναι αυτοί οι ηθοποιοί, τι είναι αυτό το σεντόνι που λένε όλοι ότι παθαίνουνε. Και το έπαθα σε πολύ δραματικό έργο. Έκανα ένα μονόλογο, τον Ιώβ, πριν 7-8 χρόνια. Ήταν σε αρχαΐζουσα γλώσσα. Ήταν 1 ώρα και 20 λεπτά, ήμουν μόνος μου στη σκηνή. Εκεί δηλαδή σταμάτησε το μυαλό μου. [...] Περάσανε χίλιες σκέψεις και έλεγα πού είμαι, τι είπα πριν, τι είναι να πω μετά. Πραγματικά ήταν ένα μπλοκάρισμα. Δεν ήξερα τι είχα πει, πού είμαι, τίποτα. Μου φάνηκε αιώνας
Κατά τη διάρκεια της συζήτησης συγκλόνισε με την αποκάλυψη ότι υπήρξε θύμα οπαδικής βίας που οδήγησε τους φίλους του στο νοσοκομείο
Το είχα βιώσει όταν ήμουνα έφηβος και ήμουνα στη Θεσσαλονίκη. Πολλές φορές διάφορες ομάδες παιδιών με μπλούζες, με τέτοια, μας σταματούσαν, μας ρωτούσαν τι ομάδα είμαστε.
Φίλοι μου είχαν σακατευθεί και είχαν πάει σε νοσοκομεία γιατί τους δείρανε. Εγώ την είχα γλιτώσει στο παρατσάκ κάποια μέρα. Ήταν κάτι συχνό τότε — και με θλίβει που ακόμα δυστυχώς υπάρχουν τέτοια δείγματα.
Ελπίζω όμως, και πιστεύω πραγματικά το λέω, ότι οι νέες γενιές θα φέρουν κάτι άλλο, κάτι καλύτερο. Και θέλω όμως και οι παράγοντες να κάνουν πράγματα που να βοηθήσουν σε αυτήν την οδό.
Μα βλέπω τώρα και στο NBA που παίζει ο Γιάννης μας... και βλέπεις ότι είναι μια γιορτή. Κάθονται, πάνε οικογένειες, πάει ο παππούς με τη γιαγιά, πάει το παιδάκι, γελάνε, μιλάνε.
Εμείς εδώ πέρα αυτό το θεωρούμε ότι “έλα μωρέ τώρα, οι ξένοι, οι ξενέρωτοι”. Δηλαδή έχω ακούσει ανθρώπους να λένε έτσι. Για μένα μακάρι να φτάσει σε αυτό το επίπεδο. Μακάρι να φτάσει η ψυχαγωγία μας να γίνει έτσι
Ο αγαπημένος ηθοποιός αναφέρθηκε και στην παρεξήγηση που υπάρχει γύρω από την κωμωδία
Δεν είναι εύκολο είδος η κωμωδία. Είναι το πιο δύσκολο. Και πολλοί νομίζουν ότι είναι εύκολο ακόμα και από το χώρο μας. Και μάλιστα το βλέπουμε, το βιώνουμε. Νομίζουν ότι αν φωνάζεις και μιλάς γρήγορα κάνεις κωμωδία. Δεν είναι έτσι. Η κωμωδία πρέπει να είναι σαν να μη συμβαίνει τίποτα, δηλαδή να είναι φυσικό το πράγμα και αυτό να είναι αστείο
