«Ο πατέρας μου διαγνώστηκε με καρκίνο του πνεύμονα στις 25 Μαρτίου 2013, μία μέρα πριν από τα γενέθλιά μου. Έφυγε από τη ζωή τέσσερις μήνες μετά, στις 20 Ιουλίου. Εκείνη την περίοδο έπρεπε να φεύγω από την εκπομπή της Ελένης και να τον πηγαίνω για χημειοθεραπείες»
ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ: Όλα τα νέα των celebrities με ένα κλικ στο #CelebrityNewsCyprus
H Κατερίνα Ζαρίφη μίλησε μεταξύ άλλων για την απώλεια του πατέρα της και τις δύσκολες στιγμές που βίωσε.
Αρχικά μίλησε για την τηλεοπτική της παρουσία και το αν της έχει προσφέρει μόνο χαρές: «Μόνο χαρές, 100%. Όταν προχωράω στον δρόμο, με αναγνωρίζει κάποιος και αμέσως μου χαμογελάει. Αυτό σημαίνει ότι έχω πετύχει τον προσωπικό μου στόχο. Πραγματική στενοχώρια μού δίνει μόνο οτιδήποτε μπορεί να βλάψει την οικογένειά μου και τους φίλους μου. Αν μαλώσω με έναν συνάδελφο, σαφώς θα μου προκαλέσει δυσφορία, αλλά δεν θα το κουβαλήσω στο σπίτι μου. Έχω μάθει να διαχωρίζω εντελώς τη δουλειά από τη ζωή μου. Ταυτόχρονα δεν θέλω να έχω παραισθήσεις.».
Και πρόσθεσε: «Γνωρίζω ότι αποκλείεται να συμφωνούν όλοι μαζί μου και χαίρομαι για αυτό. Δεν θα ήθελα να συμφωνούν άνθρωποι που δεν σέβονται την ελευθερία του λόγου, που πρεσβεύουν το μίσος… Θα ντρεπόμουν. Θα σήμαινε ότι κάτι έχω κάνει λάθος. Καταλαβαίνω βέβαια και αυτούς που λένε "και τι κάνετε εσείς εκεί στην τηλεόραση; Βάφεστε, φτιάχνεστε και μετά η ζωή χρυσή, που λέει και το τραγούδι". (Γελάει.) Δεν είναι όμως έτσι. Φέρεις μεγάλη ευθύνη με τα λεγόμενά σου στην τηλεόραση. Απαιτείται διαύγεια και καθαρότητα. Κάθε μέρα πρέπει να δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό, είτε είσαι καλά στην προσωπική σου ζωή είτε όχι»
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Κατερίνα Ζαρίφη: «Τα τελευταία τέσσερα χρόνια είμαι σε σχέση. Αλλά δεν θα την κοινοποιήσω»
Και σε άλλο σημείο τόνισε στο περιοδικό #ΟΚ: «Ο πατέρας μου διαγνώστηκε με καρκίνο του πνεύμονα στις 25 Μαρτίου 2013, μία μέρα πριν από τα γενέθλιά μου. Έφυγε από τη ζωή τέσσερις μήνες μετά, στις 20 Ιουλίου. Εκείνη την περίοδο έπρεπε να φεύγω από την εκπομπή της Ελένης και να τον πηγαίνω για χημειοθεραπείες. Ο πατέρας μου δεν ήξερε από τι νοσούσε. Δεν έπρεπε να το μάθει…»
Και συνέχισε λέγοντας: «Η καλή ψυχολογία θα τον βοηθούσε. Ήθελα να βγαίνω στο γυαλί και να με βλέπει χαρούμενη. Έπρεπε να παίζω αυτό το θέατρο. Ο μόνος χρόνος που είχα να παθαίνω συντριβή ήταν στον θάλαμο αναμονής της χημειοθεραπείας. Έχουν περάσει δώδεκα χρόνια από όταν έφυγε από τη ζωή. Τους ανθρώπους όμως που αγαπάς βαθιά τους έχεις κάθε μέρα μέσα σου. Ο πόνος γλυκαίνει αλλά δεν εξαφανίζεται ποτέ».
