«Έκλαιγα οπότε ήθελα και για όσο ήθελα, έπιασα τον εαυτό μου να του μιλάει σαν να ήταν δίπλα μου και κάποιες μέρες κατόρθωνα να μην τον σκέφτομαι»
ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ: Όλα τα νέα των celebrities με ένα κλικ στο #CelebrityNewsCyprus
Λένα Μαντά: Η συγκινητική ανάρτηση για τον Αύγουστο μετά το θάνατο του συζύγου της – «Έκλαιγα οπότε ήθελα και για όσο ήθελα…»
Η Λένα Μαντά εξομολογείται τη μοναχική αλλά συνειδητά επιλεγμένη μοναξιά του φετινού Αυγούστου, 14 μήνες μετά το θάνατο του συζύγου της
Σε μια συγκινητική ανάρτηση στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram, η Λένα Μαντά μοιράστηκε τις σκέψεις της για τον φετινό Αύγουστο, 14 μήνες μετά το θάνατο του συζύγου της.
Η συγγραφέας μίλησε με ιδιαίτερη ευαισθησία για το πένθος και τη μοναξιά που βίωσε, αναφέροντας ότι, παρά τη φυσική απομόνωση, δεν ένιωσε ποτέ πραγματικά μόνη.
Στην ανάρτησή της, η Λένα Μαντά εξομολογήθηκε ότι πέρασε τον Αύγουστο μόνη στο σπίτι της, χωρίς την παρουσία των παιδιών της. Παρά τη μοναξιά της, περιέγραψε την εμπειρία της ως συνειδητά επιλεγμένη μοναχικότητα και αναγνώρισε ότι το πένθος είναι μια μακροχρόνια διαδικασία.
«Το πένθος είναι μαραθώνιος, όχι αγώνας ταχύτητας», έγραψε, ενώ μοιράστηκε τις στιγμές της εξομολόγησης στον εαυτό της και τις αναγκαίες στιγμές θλίψης.
Η συγγραφέας περιέγραψε πώς πέρασε τον χρόνο της γράφοντας, διαβάζοντας και κεντώντας, ενώ βγήκε για ποτό και σουβλάκια με φίλους. Παρά την απομόνωση, η Λένα Μαντά εξέφρασε τη σημασία της σύνδεσης με τον εαυτό μας ως δώρο που πρέπει να προσφέρουμε στον εαυτό μας. Ανέφερε επίσης ότι ο πόνος πλέον κάνει διαλείμματα, όμως η θλίψη παραμένει μέρος της αποδοχής και της πορείας προς τα μπρος.
Με μια γλυκιά νότα, η συγγραφέας έκλεισε την ανάρτησή της με το μήνυμα «Καλό μήνα», αναγνωρίζοντας ότι ήθελε λίγο Αύγουστο ακόμα.
«Έτσι πέρασα τον Αύγουστο. Όπως ακριβώς τον ήθελα και τον σχεδίασα.
Τα παιδιά μου έλειπαν κι εγώ έμεινα ολομόναχη στο σπίτι μου.
Έγραφα, διάβαζα, κεντούσα. Για πρώτη φορά μετά από ατελείωτα χρόνια (και δεν ξέρω αν το έκανα και πότε) είχα να φροντίσω μόνο εμένα και να κάνω ό,τι θέλω χωρίς κανένα «πρέπει»
Μιλούσα ελάχιστα στο τηλέφωνο (με Κλαίρη και Θάλεια) και μετά σιωπή.
Βγήκα δυο βράδια για ποτό με την Ειρήνη και μια για σουβλάκια!
Έκλαιγα οπότε ήθελα και για όσο ήθελα, έπιασα τον εαυτό μου να του μιλάει σαν να ήταν δίπλα μου και κάποιες μέρες κατόρθωνα να μην τον σκέφτομαι.
Μοναξιά όμως δεν ένιωσα ούτε λεπτό! Ήταν μοναχικότητα συνειδητά επιλεγμένη.
Το πένθος είναι μαραθώνιος, όχι αγώνας ταχύτητας. Δεκατέσσερις μήνες μετά, το «θηρίο» του πόνου κάνει διαλείμματα πια και κοιμάται. Οταν ξυπνάει το αφήνω και βρυχάται. Παραδίνομαι στη θλίψη και ξεσπάω κλαίγοντας. Αναγκαίο και αυτό. Είναι ο μόνος δρόμος για την αποδοχή και για να πας παρακάτω…
Συμπέρασμα: Το… κουβεντολόι με τον εαυτό μας, η σύνδεση μας μαζί του, είναι δώρο που πότε πότε, καλό είναι να το προσφέρουμε σε μας τους ίδιους…
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!
ΥΓ. Ήθελα λίγο Αύγουστο ακόμα…😉😉😉😉»
