«Είχα περάσει στη Φιλοσοφική Θεσσαλονίκης, αλλά έπρεπε να δουλέψω για να φροντίσω τα μικρότερα δίδυμα αδέλφια μου. Κρυφά πήγαινα στη σχολή της Ραλλούς Μάνου, γιατί λάτρευα από παιδί τον χορό και αργότερα στη δραματική σχολή Βεάκη»
ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ: Όλα τα νέα των celebrities με ένα κλικ στο #CelebrityNewsCyprus
Η Δήμητρα Παπαδήμα – μέσα από τις σελίδες του #OnTime και την πένα της Σίσσυς Μενεγάτου – έκανε ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο, θέλοντας να μοιραστεί τις παιδικές της μνήμες...
Μνήμες που δεν ήταν και τόσο ευχάριστες πάντα για την ίδια. Η ηθοποιός με εξομολογητική διάθεση μιλάει για την αντιπαράθεση με τους γονείς της αλλά και για τις άγριες περιστάσεις που έπρεπε να υπερβεί από πολύ μικρή ηλικία.
Όπως επεσήμανε:
«Γεννήθηκα σε μια οικογένεια πολύ φτωχική, που έμενε σε μια αυλή στην Αγία Παρασκευή, όπως αυτές που βλέπουμε στις παλιές ελληνικές ταινίες. Μάλιστα, τώρα, έχω ξεκινήσει να γράφω ένα ανάλογο μυθιστόρημα. Έχω πληγωθεί πολύ από τους γονείς μου... Μου απαγόρεψαν ακόμα και να σπουδάσω, αν και είχα περάσει στη Φιλοσοφική Θεσσαλονίκης, γιατί έπρεπε να δουλέψω για να φροντίσω τα μικρότερα δίδυμα αδέλφια μου. Κρυφά πήγαινα στη σχολή της Ραλλούς Μάνου, γιατί λάτρευα από παιδί τον χορό και αργότερα στη δραματική σχολή Βεάκη».
Τότε που μεγάλωνες, η Αγία Παρασκευή ήταν εντελώς διαφορετική. Χωματόδρομοι, εξοχή.
Μα γι’ αυτό έγραψα το «Παραμύθι του αιώνα». Η Αγία Παρασκευή που εγώ έζησα ήταν μέσα στις μαργαρίτες, στις παπαρούνες. Σε αυτές μίλαγα. Αυτές είχα για κούκλες. Δεν φτάνανε τα λεφτά για να μου πάρουν κούκλες. Έπαιζα με τα μυρμήγκια, με τις πεταλούδες, τις έβαζα σε ένα κουτί και μετά τις άφηνα να φύγουν γιατί πίστευα ότι θα ξανάρθουν σε μένα. Κάτι τέτοια ήταν τα παιχνίδια μου και ήταν και πάρα πολύ ωραία.
Λοιπόν, τότε πιστεύαμε και ελπίζαμε. Δεν ξέρω γιατί ελπίζαμε, αλλά ελπίζαμε. Τώρα, δεν ξέρω. Βλέπω και τα νέα παιδιά. Τώρα, δεν βλέπω να ελπίζουν τα νέα παιδιά. Δεν βλέπω ελπίδα. Κι αυτό είναι δίκοπο μαχαίρι για μένα. Δηλαδή, «κόβομαι» που σ’ το λέω αυτή τη στιγμή. Είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα.
