Δημήτρης Φιλιππίδης: «Το όνομά μου δε με βοήθησε ποτέ. O καθένας έχει την ευθύνη του εαυτού του»

«Οι γονείς μου δε με πίστευαν όταν τους έλεγα ότι θέλω να φύγω από εκεί μέσα, ταλαιπωρήθηκα πολύ»

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ: Όλα τα νέα των celebrities με ένα κλικ στο #CelebrityNewsCyprus

Μπορεί να μεγάλωσε μέσα στο θέατρο ο Δημήτρης Φιλιππίδης, αλλά από μικρός προτιμούσε να παίζει στα παρασκήνια ή στη γειτονιά με τους φίλους του. Στα ζόρικα χρόνια της εφηβείας συμμετείχε, κάπως διστακτικά, στη θεατρική ομάδα του σχολείου και βρέθηκε για πρώτη φορά πάνω στη σκηνή. Κάτι τον μάγεψε και ταυτόχρονα τον βοήθησε να κατανοήσει λίγο καλύτερα τον εαυτό του. Η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου ήταν μονόδρομος.

Αποφοιτώντας, χτύπησε μόνος του πόρτες και κάπως έτσι έφτασε στον ρόλο του Τσάτσκι στη Συμφορά από το πολύ μυαλό σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού, που του χάρισε μια υποψηφιότητα για το Βραβείο Χορν. Το έχασε για μόλις μία ψήφο, αλλά δεν πειράζει. Άλλωστε, πραγματική ευτυχία για τον 27χρονο Δημήτρη Φιλιππίδη είναι να γνωρίζει καινούριους ανθρώπους και νέους πολιτισμούς. Να δημιουργεί και να κρατάει αληθινές σχέσεις με αυθεντικούς ανθρώπους, απ’ όπου κι αν προέρχονται. Και, φυσικά, ο σκύλος του, η ελληνική ραπ και το κορίτσι του.

Ο Δημήτρης Φιλιππίδης παραχώρησε συνέντευξη στο #MadameFigaro Greece και στη δημοσιογράφο Σιμέλε Κολαγκελέ.

Μεταξύ άλλων, ο νεαρός ηθοποιός ρωτήθηκε για το πώς έχει βιώσει τη χειρότερη μορφή εξουσίας, ενώ έκανε και μία σπάνια δημόσια αναφορά στους γονείς του.

«Έχω υποφέρει από διάφορες μορφές εξουσίας, αλλά η χειρότερη ήταν στο σχολείο από τον λυκειάρχη. Ταλαιπωρήθηκα πάρα πολύ. Εγώ, παρότι ήμουν ζωηρός, δεν έκανα βλακείες ή προσβλητικά πράγματα, δεν έχω πειράξει πότε συμμαθητή μου. Ποτέ. Ίσα ίσα ήμουν αυτός που υπερασπιζόταν τα παιδιά που τα πείραζαν. Ήμουν και δυνατό αγόρι και δημοφιλές και πάντα ύψωνα ανάστημα τόσο για τους συμμαθητές μου όσο και για τον εαυτό μου. Και αυτό δεν άρεσε.

Πρόκειται για ένα πολύ σκληρό ιδιωτικό σχολείο και αυτό είναι από τα πράγματα που δε θα συγχωρήσω εύκολα. Οι γονείς μου δε με πίστευαν όταν τους έλεγα ότι θέλω να φύγω από εκεί μέσα, το έριξαν στην εφηβεία. Ήταν ένα σχολείο που δε με ήθελε, αλλά δε με έδιωχνε» εξομολογήθηκε ο Δημήτρης Φιλιππίδης.

Σχετικά με το αν τον βοήθησε το όνομά του, ο Δημήτρης Φιλιππίδης απάντησε: «Στην πραγματικότητα, ποτέ δε με βοήθησε το όνομά μου. Ο όποιος ενθουσιασμός στις κοινωνικές μου συναναστροφές, από το σχολείο και τις παρέες μέχρι τη δουλειά, τύπου “Ααα, γνωρίσαμε τον γιο του Φιλιππίδη”, διαρκεί γύρω στα 2 λεπτά, μετά είμαι ο Δημήτρης. Και μόνο έτσι θέλω να αντιμετωπίζω τους ανθρώπους και την πραγματικότητα. Το άλλο εξαϋλώνεται σε δευτερόλεπτα. Πάντα αυτό που αποζητώ είναι να έχω ίση αντιμετώπιση, όχι ευνοϊκή. Και δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν σε σχέση με αυτό. Δε με βοήθησε και δε με βοηθάει το όνομά μου, γιατί από πολύ μικρός ήθελα και θέλω να έρχομαι αντιμέτωπος με την πραγματικότητα».

Τι παιδί ήσουν;

Πολύ ζωηρό. Έχω κάνει πολλές βλακείες και στην προεφηβεία και στην εφηβεία και στη μεταεφηβεία. Ήταν μια χαώδης φάση, αμήχανη για όλους.

Έφυγες σχετικά μικρός από το σπίτι. Ήθελες να είσαι ανεξάρτητος ή ήταν θέμα αντίδρασης;

Είχα κάνει μια προσπάθεια στα 16 μου να μαζέψω λεφτά και να μείνω μόνος, αλλά δεν τα κατάφερα. Έκανα υπομονή τρία χρόνια και έφυγα στα 19 μου. Δεν είχε να κάνει με αντίδραση, απλά ήμουν πάντα ένα παιδί που ήθελε να είναι ανεξάρτητο. Ξέρω να φροντίζω τον εαυτό μου από πολύ μικρός.

Άρα, δεν ήσουν ένα καλομαθημένο μοναχοπαίδι;

Καθόλου. Το ακριβώς αντίθετο. Μπορεί να μην έχω αδέλφια, αλλά μεγάλωσα με πέντε πρώτα ξαδέλφια, με τα οποία ήμαστε πάρα πολύ κοντά, και κατάλαβα από νωρίς ότι δεν είμαι το κέντρο του κόσμου.

Σε επηρέασε το καλλιτεχνικό περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσες στην απόφασή σου να γίνεις ηθοποιός;

Νομίζω πως ναι. Χωρίς, όμως, κάποια πίεση. Απλώς το έζησα από μέσα. Όταν ήμουν μικρός, 5-6 χρονών, μου άρεσε να κυκλοφορώ στα παρασκήνια, στα καμαρίνια, να βλέπω την παράσταση πίσω από τα σκηνικά ή από τα σκαλάκια, ποτέ από κάποια θέση. Ήθελα να συμμετέχω με κάποιον τρόπο, σαν παιχνίδι. Οι κόσμοι που δημιουργούνται στο θέατρο είναι μαγικοί! Στην πραγματικότητα, είναι τρεις: Ο κόσμος πίσω από τη σκηνή, ο κόσμος πάνω στη σκηνή και η πραγματικότητα, που μπορεί να είναι σκληρή. Ευτυχώς, είχα την τύχη η μάνα μου κυρίως να έχει μεγαλώσει σε φτωχή οικογένεια και να με προσγειώσει από νωρίς. Δεν είναι ότι είχαμε οικονομικά προβλήματα, ειδικά προ κρίσης, αλλά δεν ήμουν από τα παιδάκια που μεγάλωσαν έχοντας τα πάντα.

Τελικά, είναι δώρο να μην τα έχεις όλα στο πιάτο, ώστε να μην προσγειώνεσαι απότομα;

Νομίζω στη γενιά μου σπανίζουν όσοι μεγαλώνουν έχοντας τα πάντα στο πιάτο. Οι περισσότεροι είναι δουλευταράδες και ανεξάρτητοι. Και δε μιλάω μόνο για τον χώρο μου, αλλά γενικά. Εμένα οι φίλοι μου είναι εκτός χώρου. Η εφηβεία μου ξεκίνησε μέσα στην κρίση. Είμαστε αυτή η γενιά, της κρίσης.

Αν δε γινόσουν ηθοποιός, ποιο άλλο επάγγελμα θα ήθελες να κάνεις;

Χορευτής. Με συγκινεί βαθιά να παρακολουθώ χορό και θαυμάζω απεριόριστα τους χορευτές, όπως και τους αθλητές, για την πειθαρχία και τον αδιανόητο κόπο που καταβάλλουν.

Μίλησέ μου για τον ρόλο σου στην παράσταση Ο κατά φαντασίαν ασθενής.

Είμαι ένα από τα καθάρματα της υπόθεσης – όλοι καθάρματα είναι, εγώ όμως είμαι το "αγνό" κάθαρμα. Στο κεφάλι μου ο Πυργκόν, τον οποίο υποδύομαι, είναι σαν ένας άνθρωπος από την επαρχία που τη δεκαετία του ’50 έρχεται στην Αθήνα και απλά παλεύει να επιβιώσει.

Στην καθημερινότητά σου έχεις κατανόηση για τους ανθρώπους, προσπαθείς να μπεις στη θέση τους;

Αυτό είναι κάτι που έχω αναπτύξει τα τελευταία χρόνια, μετά τη σχολή, και στο οποίο έχει παίξει πολύ μεγάλο ρόλο η σύντροφός μου. Τεράστιο ρόλο, για να είμαι ακριβής. Πριν ήμουν αγρίμι... Για να μην παρεξηγηθώ, αν δε με πείραζες, δε σε πείραζα, στην αντίθετη περίπτωση, όμως, αντιδρούσα άσχημα. Πλέον έχω ηρεμήσει, άσε που έχουν αγριέψει πολύ τα πράγματα εκεί έξω και δεν ξέρεις σε ποιον μπορείς να πέσεις.

Ο Μολιέρος στην παράσταση χλευάζει τις πρακτικές των γιατρών και καταγγέλλει την εκμετάλλευση της αγωνίας και της άγνοιας των ασθενών τους. Έχουν περάσει 351 χρόνια από τότε που γράφτηκε το έργο. Πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα;

Αυτό με το οποίο καταπιάνεται ο Μολιέρος και μελετά είναι οι εξουσιαστικές σχέσεις. Όταν είσαι εξαρτημένος από μια οποιαδήποτε σχέση, πρέπει να σηκώνεις ανάστημα, όχι στον υφιστάμενο, αλλά στον προϊστάμενο.

Ποια είναι, κατά την άποψή σου, η χειρότερη μορφή εξουσίας;

Έχω υποφέρει από διάφορες μορφές εξουσίας, αλλά η χειρότερη ήταν στο σχολείο από τον λυκειάρχη. Ταλαιπωρήθηκα πάρα πολύ. Εγώ, παρότι ήμουν ζωηρός, δεν έκανα βλακείες ή προσβλητικά πράγματα, δεν έχω πειράξει πότε συμμαθητή μου. Ποτέ. Ίσα ίσα ήμουν αυτός που υπερασπιζόταν τα παιδιά που τα πείραζαν. Ήμουν και δυνατό αγόρι και δημοφιλές και πάντα ύψωνα ανάστημα τόσο για τους συμμαθητές μου όσο και για τον εαυτό μου. Και αυτό δεν άρεσε. Πρόκειται για ένα πολύ σκληρό ιδιωτικό σχολείο και αυτό είναι από τα πράγματα που δε θα συγχωρήσω εύκολα. Οι γονείς μου δε με πίστευαν όταν τους έλεγα ότι θέλω να φύγω από εκεί μέσα, το έριξαν στην εφηβεία. Ήταν ένα σχολείο που δε με ήθελε, αλλά δε με έδιωχνε.

Το όνομά σου σε βοήθησε τότε ή το αντίθετο;

Στην πραγματικότητα, ποτέ δε με βοήθησε το όνομά μου. Ο όποιος ενθουσιασμός στις κοινωνικές μου συναναστροφές, από το σχολείο και τις παρέες μέχρι τη δουλειά, τύπου "Ααα, γνωρίσαμε τον γιο του Φιλιππίδη", διαρκεί γύρω στα 2 λεπτά, μετά είμαι ο Δημήτρης. Και μόνο έτσι θέλω να αντιμετωπίζω τους ανθρώπους και την πραγματικότητα. Το άλλο εξαϋλώνεται σε δευτερόλεπτα. Πάντα αυτό που αποζητώ είναι να έχω ίση αντιμετώπιση, όχι ευνοϊκή. Και δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν σε σχέση με αυτό. Δε με βοήθησε και δε με βοηθάει το όνομά μου, γιατί από πολύ μικρός ήθελα και θέλω να έρχομαι αντιμέτωπος με την πραγματικότητα.

Κι εμείς τον Δημήτρη θέλουμε να γνωρίσουμε. Άλλωστε, πιστεύω ότι μπορεί να είμαστε υπεύθυνοι για τα παιδιά μας, αλλά όχι για τους γονείς μας.

Εγώ θεωρώ πως ούτε οι γονείς είναι υπεύθυνοι για τα παιδιά τους, ο καθένας έχει την ευθύνη του εαυτού του.

Παραδέχομαι ότι θέλει θάρρος να ακολουθήσεις το επάγγελμα του ηθοποιού, δεν είναι ο εύκολος δρόμος...

Για πολλούς έτσι φαίνεται, αλλά δεν είναι. Ό,τι όνομα κι αν έχεις, ο χώρος αυτός δεν είναι μια επιχείρηση, είσαι ελεύθερος επαγγελματίας και ξέρουμε τι σημαίνει στην Ελλάδα αυτό. Από το κράτος μέχρι τους συναδέλφους σου, είναι όλοι εναντίον σου. Δυστυχώς, ο κλάδος μας είναι αμιγώς ανταγωνιστικός. Θα ήθελα πολύ να μην είναι και να συνομιλώ μόνο με καθαρά μάτια.

Έχω την εντύπωση ότι η νέα γενιά ηθοποιών κινείται σε πιο "καθαρές" βάσεις.

Κι εγώ την έχω. Προσπαθούμε να μην κρίνουμε ο ένας τον άλλο, αλλά να μοιραζόμαστε απόψεις, έχουμε τελειώσει με την κακόβουλη κριτική. Πιστεύω πολύ στη φράση "Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες", ό,τι κι αν είσαι.

Τι είναι αυτό που απολαμβάνεις περισσότερο στη δουλειά σου;

Οι συναντήσεις. Όταν συναντάω τους συναδέλφους που δουλεύουν μπροστά και πίσω από τη σκηνή, αλλά και το κοινό. Είναι σπουδαία για μένα αυτή η επικοινωνία.

Τι σου προκαλεί το μεγαλύτερο άγχος;

Το να μην έχω διάρκεια. Όλοι αποζητούν την επιτυχία, το ίδιο κι εγώ. Δε θέλω όμως να είναι στιγμιαία, θέλω να παλέψω και να έχω διάρκεια σε αυτό τον χώρο.

Την άποψή σου τη λες ελεύθερα ή φιλτράρεις πράγματα;

Ανάλογα με το ποσό διατεθειμένοι είναι οι άνθρωποι που είναι γύρω μου να συζητήσουν πραγματικά, χωρίς να θέλουν να προβάλουν οι ίδιοι το πόσο κοινωνικά αφυπνισμένοι είναι. Είναι μεγάλο πρόβλημα όταν κάποιος το μόνο που θέλει είναι να αποδείξει πόσο φοβερά σκεπτόμενος είναι, ενώ η μόνη ουσία είναι πώς θα εξυγιανθεί η κοινωνία στην οποία ζούμε. Και μόνο ο διάλογος χωρίς παρωπίδες μπορεί να μας οδηγήσει κάπου.

Ποια πιστεύεις ότι είναι η μεγαλύτερη ανησυχία της γενιάς σου;

Η αβεβαιότητα για το μέλλον. Σκέφτομαι πως υπάρχουν παιδιά στην ηλικία μου που θέλουν να κάνουν οικογένεια. Για να κάνεις σήμερα οικογένεια, πρέπει να δουλεύεις σε τρεις δουλειές. Για να στηρίξεις όμως μια οικογένεια, δεν μπορείς να κάνεις τρεις δουλειές. Όλα είναι τόσο αβέβαια. Μπορεί οι τιμές του χρόνου να έχουν τριπλασιαστεί, μπορεί να ξεσπάσει ο Γ' Παγκόσμιος Πόλεμος.

Και πώς αντιδράτε σε όλα αυτά;

Πιστεύω ότι η δύναμη αυτής της γενιάς έχει μετατοπιστεί. Μπορεί να βγαίνει στους δρόμους, αλλά ο αγώνας της γίνεται στο σκοτάδι. Για παράδειγμα, η συναυλία του Λεξ είχε πάνω από 35.000 ανθρώπους. Η δύναμη που νιώθεις να έχει όλος αυτός ο κόσμος είναι αδιανόητη. Το ότι δεν έχει σκάσει ακόμη δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Ο κόσμος αυτός υπάρχει και είναι γεγονός.

Τι σου αρέσει να κάνεις στον ελεύθερό σου χρόνο;

Γυμναστική, να αράζω με τον σκύλο μου, να γνωρίζω καινούριους ανθρώπους, να βρίσκομαι με τους φίλους μου και, φυσικά, να είμαι με τη σύντροφό μου.

Τι θα ήθελες να προσφέρεις στον εαυτό σου μεγαλώνοντας;

Να είμαι ελεύθερος, ήρεμος, αλλά όχι κοιμισμένος. Να είμαι ένας ογδοντάρης που πηγαίνει για ποτά και διασκεδάζει. Να ζήσω για ένα διάστημα στην Κέρκυρα, όπου έχω περάσει τα ωραιότερά μου καλοκαίρια.