Πύρρος Δήμας: «Η ζωή συνεχίζεται. Η Αφροδίτη με έκανε να χαμογελάσω ξανά»

Τα πρώτα χρόνια του Πύρρου Δήμα στην Αλβανία, ο ρατσισμός που βίωσε, η απώλεια της συζύγου του, η ανάγκη της συντροφικότητας και το 5ο παιδί με την Αφροδίτη Σκαφίδα

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ: Όλα τα νέα των celebrities με ένα κλικ στο #CelebrityNewsCyprus

Μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη παραχώρησε ο Πύρρος Δήμας το βράδυ της Τετάρτης 17/1 στην Έλενα Παπαβασιλείου και την εκπομπή  #EQ του #Action24.

O τρείς φορές χρυσός Ολυμπιονίκης και μια φορά χάλκινος, μίλησε για τα πρώτα χρόνια της ζωής του στη Χειμάρα, αλλά και μετέπειτα στα Τίρανα. Αναφέρθηκε στο παρατσούκλι «Γκρέκο μασκαρά» που του είχαν προσδώσει εκεί αλλά και στο πόσο τον στεναχωρούσε ότι όταν ήρθε στην Ελλάδα τον φώναζαν «Αλβανό».

Τα πρώτα χρόνια στην Αλβανία

«Μεγάλωσα στη Χειμάρρα από εννιά μηνών μέχρι έξι χρονών. Μετά με πήραν οι γονείς μου στα Τίρανα… Οι γιαγιάδες και οι παππούδες μου μιλούσαν μόνο ελληνικά, αυτό μας κράτησε. Μετά που μπήκε η ασπρόμαυρη τηλεόραση, στην οποία πιάναμε μόνο ΕΤ1 και ΕΤ2 και αυτό μας κράτησε. Πολλοί Αλβανοί που ήρθαν να μας αλλάξουν, μάθανε την ελληνική γλώσσα από την τηλεόραση, και τη μάθανε καλύτερα από εμάς

Απαγορεύανε στον κόσμο να λένε ότι είναι Έλληνες, να μιλάνε ελληνικά, να κάνουν το σταυρό τους. Όλοι ξέρανε ότι είμαι από τη Χειμάρα γι’ αυτό με φωνάζανε Γκρέκο μασκαρά, οι φίλοι μου δε με ενοχλούσε γιατί το λέγανε χαϊδευτικά, η δασκάλα μου ή κάποιος άλλος με ενοχλούσε γιατί το λέγανε κοροϊδευτικά. Σαν παιδί αυτό με πλήγωνε, όπως και όταν ήρθα εδώ με πλήγωνε που με φωνάζανε “Αλβανέ”. Τώρα γελάω» εξομολογήθηκε ο Πύρρος Δήμας.

«Το 1988 που ήρθα πρώτη φορά στην Ελλάδα, δε κοιμήθηκα έβλεπα τα πάντα στον δρόμο, και ήταν όλα πολύ όμορφο. Η Ελλάδα είμαστε το καλύτερο μέρος του κόσμου. Με τη δουλειά μου έχω γυρίσει όλο τον κόσμο, νιώθω πολίτης του κόσμου, αλλά σαν την Ελλάδα δεν είναι πουθενά. Σαν πολίτες όμως πρέπει να σκεπτόμαστε λίγο περισσότερο για το κοινό καλό» αποκάλυψε σε άλλο σημείο ο Πύρρος Δήμας..

Η ενασχόληση με την πολιτική

Ο Πύρρος Δήμας όμως, αναφέρθηκε και στην ενασχόλησή του με την πολιτική την περίοδο 2012-2015 λέγοντας, «Με την πολιτική ασχολήθηκα στην πιο δύσκολη περίοδό της, το 2012 μέχρι το 2015, ο κόσμος ήταν θυμωμένος και με το δίκιο του… Δύσκολες εποχές. Μας φαίνεται ως κάτι μακρινό αλλά ήταν πολύ πρόσφατο. Τα κόμματα βλέπουν και ψηφίζουν με το συμφέρον τους… Φυσικά και με ενδιαφέρουν τα κοινά, είμαι Έλληνας πολίτης, έχω τέσσερα παιδιά… Δε θέλω να φεύγουν τα νέα παιδιά έξω και να μένουν εκεί, να φεύγουν αυτά τα μυαλά έξω».

Η πρώτη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς αγώνες

«Στην Ελλάδα ήρθα στα 19 μου, είδα στη Δανία τον Γιάννη Σγουρό, τον πλησίασα κρυφά και του είπα ότι σκέφτομαι να φύγω από την Αλβανία…  Τέλος του 90 έφυγε πρώτα ο αδελφός μου, δήθεν να κάνει ένα χειρουργείο στο γόνατο. Και μετά έφυγα κι εγώ ένα βράδυ… Ο αθλητισμός ήταν το εισιτήριο και το “πάτημα” για να μπω στην Ελλάδα… Είχα συγγενείς στην Ελλάδα αλλά δε τους είχα δει ποτέ, δεν ήξερα ούτε που μένουν… Το 1992 πήγα στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα και έπαιξε με διπλωματικό διαβατήριο, πήρα την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς αλλά χρειαζόμουν κανονικό διαβατήριο, το διαβατήριο για να αγωνιστώ βγήκε τη μέρα που πετούσα για Βαρκελώνη. Μέχρι τη στιγμή που πήγα στο αεροδρόμιο και μέχρι να πάρω στα χέρια μου το διαβατήριο, σκεφτόμουν ότι μπορεί και να μη καταφέρω να πετάξω. Είχαν πέσει όλοι πάνω για να γίνουν όλες οι ενέργειες και να πάρω το διαβατήριο.

Το πίστευα πάρα πολύ το χρυσό στη Βαρκελώνη. Το πήρα και μέσα σε μια μέρα άλλαξαν όλα… Θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο γιατί πήρα τρία χρυσά μετάλλια σε τέσσερις Ολυμπιάδες που συμμετείχα… Είχα ξεκινήσει την άρση βαρών από 7,5 χρονών… ζούσα και ξυπνούσα με αυτό… Η ζωή μου ήταν αυτό, αυτό ήθελα να κάνω, δε με ένοιαζε κάτι άλλο, ήθελα να πετύχω…» είπε για την επεισοδιακή πρώτη συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1992 με τα χρώματα της Εθνικής Ελλάδος.

Η προσωπική του ζωή

Για την προσωπική του ζωή, την απώλεια της συζύγου του αλλά και το πέμπτο παιδί που περιμένει με την Αφροδίτη Σκαφίδα, ο Πύρρος Δήμας είπε,  «Αργότερα απέκτησα παιδί, έκανα οικογένεια και σκεφτόμουν ότι αφού φεύγω και θα χάσω τόσες στιγμές από τα παιδιά μου, τουλάχιστον να φύγω και να το κάνω σωστά.

Με την Αναστασία γνωριστήκαμε το 1992, τον Μάρτιο του 1994 παντρευτήκαμε, η Ελένη Γεννήθηκε Ιούνιο του 1995, το 1998 γεννήθηκε ο Βίκτωρας, η Μαρία το 2000 και ο Νικόλας ήρθε πολύ μετά, το 2009, κάναμε τέσσερα παιδιά, ζωή να έχουν. Μέχρι το 2004 υποχρεωτικά έλειπα πάρα πολύ. Το καλό είναι ότι μετά το 2001 ήμουν Αθήνα… Με την Ελένη έχασα πολλές στιγμές. Με τον Βίκτωρα όχι τόσες. Τον είχα πάρει και σε μια προετοιμασία στο Λουτράκι, το 2001. Η άρση βαρών είναι απογοήτευση, κούραση, πόνος, αλλά μετά έρχεται το μετάλλιο και τα ξεχνάς όλα…

Στον Νικόλα δεν άρεσε καθόλου η Αμερική. Ήθελε να γυρίσουμε πίσω. Είπα στους Αμερικάνους ότι πρέπει να φύγω γιατί ο γιος μου δε μπορεί να προσαρμοστεί και μου είπαν ότι μπορώ να δουλεύω από την Ελλάδα με zoom… Προτεραιότητα έχουν τα παιδιά μας και μετά όλα τα άλλα. Τώρα περιμένω ένα πέμπτο παιδάκι. Η ζωή συνεχίζεται, χωρίς να ξεχνάμε. Πολλές φορές ακούγονται κουβέντες που σε πληγώνουν» και πρόσθεσε

«Δε ξεχνάς ποτέ έναν άνθρωπο που έχεις φτιάξει μια ζωή και έχεις κάνει μαζί του τόσα πράγματα. Αλλά η ζωή συνεχίζεται. Γνωρίζεις κάποιους άλλους ανθρώπους και σε κάνουν πάλι να γελάς. Πολύ σημαντικό. Σε κάνουν να νιώθεις ότι έχεις το δικαίωμα να συνεχίσεις τη ζωή σου. Περιμένουμε λοιπόν ένα πέμπτο παιδάκι, να είναι καλά, αυτό είναι το βασικό, να είναι υγιή και να είμαστε κι εμείς για να είμαστε δίπλα του…

Η Αφροδίτη με έκανε να χαμογελάσω ξανά. Είναι ένας άνθρωπος πολύ ζεστός, πολύ γλυκός, έχει πολλή αγάπη μέσα της. Δεν είναι εύκολο να βρεις έναν άνθρωπο να σε καταλαβαίνει και να τον καταλαβαίνεις. Είμαι χαρούμενος, με κάνει χαρούμενο. Έλεγα ότι δεν υπάρχει περίπτωση να βρω έναν άνθρωπο να με καταλάβει, να καταλάβει πως αισθάνομαι και πως νιώθω. Δεν είναι καθόλου εύκολο να βρεις τον άνθρωπό σου.

Είχα απογοητευτεί. Ήρθε σε μια πολύ δύσκολη στιγμή της ζωής μου, είχα χάσει τη μητέρα μου τότε. Την ήξερα σαν αθλήτρια, εποχές 2000 περνούσα από μπροστά της, για να πάω να δω τον κουμπάρο μου, έπρεπε να περιμένω να κάνει το άλμα και να προχωρήσω. Την έβλεπα, αλλά δεν την έβλεπα. Δε μιλήσαμε ποτέ, δεν χαιρετηθήκαμε ποτέ και γνωριστήκαμε πολύ αργότερα. Εκεί που δεν το περιμένεις… Από τη πρώτη στιγμή, από τη πρώτη ματιά…»