Θοδωρής Αθερίδης: «Διαγνώστηκα με αγχώδη διαταραχή. Παίρνω αντικαταθλιπτικά τα τελευταία τρία χρόνια»

Ο Θοδωρής Αθερίδης για τις κρίσεις πανικού: «Την πρώτη φορά κοιμήθηκα με την Παναγία αγκαλιά, έλεγα ότι βγαίνει η ψυχή μου» - Θοδωρής Αθερίδης για Άλκηστη Πρωτοψάλτη: «Είναι για γέλια ότι έβγαλε τη λέξη: χοντρή από το τραγούδι»

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ: Όλα τα νέα των celebrities με ένα κλικ στο #CelebrityNewsCyprus

Στον καναπέ της εκπομπής #Στούντιο4 κάθισε ο Θοδωρής Αθερίδης. Ο γνωστός ηθοποιός συνομίλησε με τη Νάνσυ Ζαμπέτογλου και τον Θανάση Αναγνωστόπουλο.

Μεταξύ άλλων, μίλησε για τα παιδικά του χρόνια και αναφέρθηκε στις κρίσεις πανικού που ήρθε αντιμέτωπος από πολύ νεαρή ηλικία.

«Όσο περνούν τα χρόνια έχω αρχίσει να πιστεύω ότι οι κρίσεις πανικού έχουν βιολογικό υπόβαθρο. Την πρώτη κρίση πανικού την έπαθα όταν ήμουν 15. Ήταν Νοέμβρης του ’80, ήταν βράδυ, έκανε λίγο κρύο και καθόμουν με τους φίλους μου στην Πλατεία Ναυαρίνου στη Θεσσαλονίκη και μιλούσαμε για θρίλερ, για μαύρη μαγεία. Τα ίδια προβλήματα που αντιμετώπιζα εγώ, αντιμετώπιζαν και οι φίλοι μου. Το δικό τους αυτί δεν ίδρωνε, εγώ ήμουν πολύ φοβιτσιάρης», περιγράφει ο Θοδωρής Αθερίδης.

«Ξαφνικά έπαθα μια απέχθεια προς την βία, ενώ πριν ήμουν μέσα στη βία. Για να κοινωνικοποιηθώ με τα παιδιά της πλατείας και να τους δείξω ότι είμαι μάγκας, πήγαινα σε ένα παιδί τυχαίο, του έριχνα μια μπουνιά και μετά κρυβόμουν. Η μεταστροφή ήταν απίστευτη, έπαθα μια απίστευτη απέχθεια προς την βία. Ως φυσική συνέπεια άρχισαν οι πανικοί, η ενδοσκόπηση, άλλαξα παρέα και κάπως έτσι έγινε»,

«Μου λέει ένας φίλος μου: εγώ έχω κάνει μαύρη μαγεία σε σένα, δεν θυμάσαι που είχα την φωτογραφία σου και σου είχα τρυπήσει τα μάτια; Μου λέει: ε δεν έπαθες τίποτα», συνεχίζει ο ηθοποιός στην ιστορία του.

«Και με πιάνει εκείνη την ώρα κάτι, σηκώνομαι και πηγαίνω προς το σπίτι, ένιωθα ότι δεν έχω αναπνοή. Φωνάζω τη μητέρα μου να κατέβει, δεν μπορούσα ούτε στο ασανσέρ να μπω. Άρχισα να τρέχω στο μπαλκόνι, για να μου γίνει οικεία η ταχυκαρδία. Κοιμήθηκα με την Παναγία αγκαλιά. Τη δεύτερη την έπαθα την επόμενη μέρα στο σχολείο», αφηγείται ο Θοδωρής Αθερίδης.

«Τότε δεν ήταν της μόδας οι κρίσεις πανικού. Πήγαμε σε νευρολόγο, διώχνει τον πατέρα μου από την αίθουσα και μου λέει: πες μου, σε δέρνει ο μπαμπάς σου; Όχι, του λέω, τον κάνω ό,τι θέλω. Μου έδωσε μετά κάτι χάπια, δεν υπήρχαν τότε ηρεμιστικά και αντικαταθλιπτικά. Δεν μου έκαναν κάτι όμως, την απειλή ότι θα το ξαναπάθω την ένιωθα.

Τις πρώτες 3-4 φορές που το πάθαινα ένιωθα ότι κατέβαιναν εξωγήινοι, είχαν καταλάβει το μυαλό μου και ήμουν δαιμονισμένος. Ένιωθα τα δόντια και τα ούλα μου να μουδιάζουν, έλεγα ότι βγαίνει η ψυχή μου», κατέληξε στην ιστορία του ο Θοδωρής Αθερίδης.

«Μετά τις πέντε με έξι φορές που το έπαθα, το κατάλαβα ότι ήταν κρίση πανικού και στην πορεία μάθαμε ότι λέγεται έτσι και επιστημονικά. Μετά έκανα ομοιοπαθητική και μου πέρασαν όλα. Μετά δεν το τήρησα. Τρία χρόνια παίρνω αντικαταθλιπτικά και δυστυχώς ομολογώ ότι σε εμένα λειτουργούνε. Δεν είχα ψυχολογικά, είχα πονοκεφάλους και αυτό ήταν 24ωρο. Διαγνώστηκα με αγχώδη διαταραχή», κατέληξε ο Θοδωρής Αθερίδης.

Κατά τη διάρκεια της κουβέντας, η συζήτηση έφτασε στην πολιτική ορθότητα που υπάρχει στις μέρες μας και ο ηθοποιός εξέφρασε την άποψή του για την απόφασης της Άλκηστης Πρωτοψάλτη να αφαιρέσει τη λέξη «χοντρή» από το τραγούδι «Άδωνις».

«Κοιτούσα όλο αυτό που έβγαλε το «χοντρή» η Άλκηστις Πρωτοψάλτη. Είναι για γέλια αυτό το πράγμα. Μπορεί να μην λέει το τραγούδι. Το τραγούδι γράφτηκε και έλεγε χοντρή. Το ότι πέρασαν τα χρόνια, αν θες μην το πεις καθόλου το τραγούδι. Αν είναι να το πεις, πες το όπως γράφτηκε. Είναι αμαρτία. Θα ήταν προς τιμήν ας πούμε στη μνήμη του Ζαμπέτα να του αλλάξεις τα φώτα;» αναρωτήθηκε ο Θοδωρής Αθερίδης.

«Το τραγούδι χάνει τη στιγμή της γέννησής του και τον τρόπο που μιλούσαν οι άνθρωποι. Ας πούμε αν φτιάξεις ένα σενάριο, αν ξαφνικά εμείς όλοι μιλάμε την ίδια γλώσσα δεν είναι αυτό καλό πράγμα. Ο καθένας πρέπει να έχει ένα ιδίωμα δικό του, ένα μορφωτικό επίπεδο. Ένας διανοούμενος θα μιλά αλλιώς και μία κυρία από το χωριό αλλιώς. Η γλώσσα είναι σαν έμβιο ον. Όταν ένα τραγούδι γράφεται και λέει και μία χοντρή, νευρικιά και μία Κυριακή, αυτό έχει έναν κόσμο ολόκληρο. Είναι σαν να ακρωτηριάζεις ένα μέλος ενός ζωντανού πράγματος. Ανοίγεις την πόρτα για να μπούνε απαγορεύσεις.

Το τραγούδι αν δεν σου αρέσει, άσε το να αποτύχει. Άσε το εκτεθειμένο στο να το απορροφήσει ο κόσμος αν του λέει κάτι. Παίρνει ο άλλος τη σκηνή αυτούσια και την κάνει δημιουργία. Πώς την ακρωτηριάζεις;» επισήμανε ο Θοδωρής Αθερίδης.